Απεργείτε;

Το σκέφτηκα περισσοτερο από κάθε άλλη φορά. Όχι μόνο γιατί θα μου λείψουν τα 60 ευρώ αλλά κυρίως γιατί νιώθω ΗΛΙΘΙΑ. Αυτή η μονοήμερη απεργία δεν μου φτάνει. Είναι κάτι σαν στάχτη στα μάτια. Νιώθω πως θα πρέπει να γίνει κάτι πιο δραστικό (και δεν εννοώ να κάψουμε τη Βουλή:) και πως κάτι τέτοιο δεν το υποκινεί κανείς.
Τι γίνεται ρε παιδιά; Γιατί όλοι σιωπούν; Ξαφνικά νιώθω σαν ένα παιδί που μόλις έκανε μια ζημιά και δεν το είδε κανείς. Και αυτό τι κάνει; Περιμένει. Αν το μάθουν και το τιμωρήσουν θα αντιδράσει, θα φωνάξει, θα κλάψει. Αν δεν το μάθουν ή δεν το τιμωρήσουν θα καταπιεί την ενοχή του, και θα “κάνει την πάπια”. Τι περιμένουμε και δεν αντιδράμε μαζικά και ουσιαστικά σε αυτό που συμβαίνει; Νιώθει κανείς από μας ενοχή για τα χρήματα που παίρνει; Η απλά φοβόμαστε μήπως μας θυμηθούν και μας “πετσοκόψουν” κι άλλο.
Ας είναι και μία μέρα. θα απεργήσω “για τη φουκαριάρα τη συνείδησή μου” και γιατί σιχάθηκα στην κυριολεξία να ακούω: “τα παιδιά είναι η ελπίδα”. Είναι ό,τι πιο φυγόπονο και “βολικό” ακούγεται τα τελευταία 30 χρόνια σ’αυτή τη χώρα. Ναι κύριοι της εκάστοτε εξουσίας, είναι η ελπίδα αλλά αυτό δεν σημαίνει πως εσείς δεν έχετε υποχρεώσεις απέναντι σ’ αυτά τα παιδιά. Αυτό θα πρέπει να διεκδικήσουμε. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ. Το έχουμε καταλάβει; Μας χ ρ ω σ τ ά ν ε!
Τί; Να μην φωνάζω δυνατά και μας ακούσουν; Λέτε να μας κόψουν το εξωδιδακτικό;;; Τότε, Keep walking, αλλά ξέρετε…σιωπηλά.