Αγαπητή κυρία Διαμαντοπούλου,
Είμαι και εγώ μία από τις πολλές υπαλλήλους του υπουργείου, του οποίου είστε επικεφαλής, και (μετά από κόπους) ασκώ το επάγγελμα (για όσους το βλέπουν από τεχνοκρατικής πλευράς) – λειτούργημα (για τους ρομαντικούς)- “κοπριτεία” (κατά τον συνάδελφό σας κ. Πάγκαλο εφόσον είμαι δημόσιος υπάλληλος), του εκπαιδευτικού.
Με αφορμή την επερχόμενη επέτειο της 25ης Μαρτίου θα ήθελα να σας εκθέσω κάποιους από τους προβληματισμούς μου. Γιατί απλά δεν μπορώ να καταννοήσω, δεν δύναμαι να αποκωδικοποιήσω αυτό που συμβαίνει γύρω μου, ενω ταυτόχρονα καλούμαι να το μετουσιώσω σε γνώση που να έχει αξία για τα παιδιά αυτού του τόπου. Γιατί αυτός είναι ο ρόλος μου. Να προσλαμβάνω τα μυνήματα των καιρών, να προβλέπω τις ανάγκες του μέλλοντος να τα βάζω όλα αυτά σε ζύγι ώστε να βοηθάω τα παιδιά να τα ανακαλύψουν πάντα μέσα από την ανθρώπινη υπόστασή τους. Γιατί είμαστε άνθρωποι. Ή μήπως όχι;
Και ύστερα πάλι ακούω πως η χώρα στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα, η Ελλάδα, έχει παραδοθεί “άνευ όρων” στο βωμό των ξένων συμφερόντων με την υπογραφή των ηγετών της. (Δηλαδή των δικών μου; Των Ελλήνων; ). Και μια και είστε θερμή θιασώτης του (γνωστού πλέον) μνημονίου το οποίο και εκχωρεί κάθε εθνικό δικαίωμα, μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε τί ακριβώς καλούμε να βοηθήσω τα παιδιά μου (5-6 ετών) να καταννοήσουν οτι σημαίνουν οι λέξεις: Έλληνας, έθνος, πατρίδα, ελευθερία, υπερηφάνια; Δεν γνωρίζω πλέον κ. Διαμαντοπούλου (ή γνώριζα λάθος ώς τώρα;).
Ξέρετε, δεν μου αρέσει να μεταφέρω στα παιδιά ανακρίβειες και άλλωστε τα τελευταία δεν συγχωρούν το ψέμα ποτέ. Αναρρωτιέμαι, λοιπόν, έχω ακόμα πατρίδα όπως την ξέραμε ώς τώρα με τα σύνορά και τα δικαιώματά της (για τα οποία και έγινε άλλωστε η Επανάσταση του '21) ή να αναφερθώ σ’ αυτήν, με την ευκαιρία της 25ης Μαρτίου, ως κάτι που για ακόμα μια φορά έχασα; Και αν την έχω χάσει κ. Διαμαντοπούλου, ποιός να τους πω οτι είναι ο “κακός λύκος” αυτή τη φορά ;
Και επειδή είμαι σίγουρη οτι πολλοί συνάδελφοι εκπαιδευτικοί βρίσκονται στο ίδιο παιδαγωγικό και διδακτικό αδιέξοδο, θα σας παρακαλούσα θερμά πριν ακόμα προχωρήσετε στα μεγαλεπήβολα σχέδιά σας περί “νέων” ελληνικών σχολείων, αξιολογήσεων και συγχωνεύσεων των ήδη λιγοστών διδακτηρίων της χώρας να μας πείτε: Σε ποιά χώρα σκοπεύετε να γίνουν αυτά και εμείς τί σχέση έχουμε με αυτήν;
Μετά τιμής,
μία ταπεινή νηπιαγωγός.
Είμαι και εγώ μία από τις πολλές υπαλλήλους του υπουργείου, του οποίου είστε επικεφαλής, και (μετά από κόπους) ασκώ το επάγγελμα (για όσους το βλέπουν από τεχνοκρατικής πλευράς) – λειτούργημα (για τους ρομαντικούς)- “κοπριτεία” (κατά τον συνάδελφό σας κ. Πάγκαλο εφόσον είμαι δημόσιος υπάλληλος), του εκπαιδευτικού.
Με αφορμή την επερχόμενη επέτειο της 25ης Μαρτίου θα ήθελα να σας εκθέσω κάποιους από τους προβληματισμούς μου. Γιατί απλά δεν μπορώ να καταννοήσω, δεν δύναμαι να αποκωδικοποιήσω αυτό που συμβαίνει γύρω μου, ενω ταυτόχρονα καλούμαι να το μετουσιώσω σε γνώση που να έχει αξία για τα παιδιά αυτού του τόπου. Γιατί αυτός είναι ο ρόλος μου. Να προσλαμβάνω τα μυνήματα των καιρών, να προβλέπω τις ανάγκες του μέλλοντος να τα βάζω όλα αυτά σε ζύγι ώστε να βοηθάω τα παιδιά να τα ανακαλύψουν πάντα μέσα από την ανθρώπινη υπόστασή τους. Γιατί είμαστε άνθρωποι. Ή μήπως όχι;
Και ύστερα πάλι ακούω πως η χώρα στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα, η Ελλάδα, έχει παραδοθεί “άνευ όρων” στο βωμό των ξένων συμφερόντων με την υπογραφή των ηγετών της. (Δηλαδή των δικών μου; Των Ελλήνων; ). Και μια και είστε θερμή θιασώτης του (γνωστού πλέον) μνημονίου το οποίο και εκχωρεί κάθε εθνικό δικαίωμα, μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε τί ακριβώς καλούμε να βοηθήσω τα παιδιά μου (5-6 ετών) να καταννοήσουν οτι σημαίνουν οι λέξεις: Έλληνας, έθνος, πατρίδα, ελευθερία, υπερηφάνια; Δεν γνωρίζω πλέον κ. Διαμαντοπούλου (ή γνώριζα λάθος ώς τώρα;).
Ξέρετε, δεν μου αρέσει να μεταφέρω στα παιδιά ανακρίβειες και άλλωστε τα τελευταία δεν συγχωρούν το ψέμα ποτέ. Αναρρωτιέμαι, λοιπόν, έχω ακόμα πατρίδα όπως την ξέραμε ώς τώρα με τα σύνορά και τα δικαιώματά της (για τα οποία και έγινε άλλωστε η Επανάσταση του '21) ή να αναφερθώ σ’ αυτήν, με την ευκαιρία της 25ης Μαρτίου, ως κάτι που για ακόμα μια φορά έχασα; Και αν την έχω χάσει κ. Διαμαντοπούλου, ποιός να τους πω οτι είναι ο “κακός λύκος” αυτή τη φορά ;
Και επειδή είμαι σίγουρη οτι πολλοί συνάδελφοι εκπαιδευτικοί βρίσκονται στο ίδιο παιδαγωγικό και διδακτικό αδιέξοδο, θα σας παρακαλούσα θερμά πριν ακόμα προχωρήσετε στα μεγαλεπήβολα σχέδιά σας περί “νέων” ελληνικών σχολείων, αξιολογήσεων και συγχωνεύσεων των ήδη λιγοστών διδακτηρίων της χώρας να μας πείτε: Σε ποιά χώρα σκοπεύετε να γίνουν αυτά και εμείς τί σχέση έχουμε με αυτήν;
Μετά τιμής,
μία ταπεινή νηπιαγωγός.