Η ζωή στον αρκτικό κύκλο: ζώα

          Σήμερα, βγάλαμε επιτέλους απο την κατάψυξη τα παχύρευστα υγρά (δες εδώ) γα να διαπιστώσουμε οτι τελικά είχαν γίνει σκληρά όσο και το νερό. Το οινόπνευμα ωστόσο έμεινε στην ίδια κατάσταση. Η πρόταση της Αμαλίας “ να το αφήσουμε μέχρι το καλοκαίρι την κατάψυξη (για να παγώσει)” ήταν μεν ωραία για πειραματισμό, αλλά ήμουν σίγουρη οτι θα ξεχνιόταν εκεί  μέχρι την επόμενη απόψυξη (απαρχές Αλτσχάϊμερ βλέπετε…).

Τουτέστιν συμπεράσματα:

-Τα παχύρευστα υγρά χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να παγώσουν

-Το οινόπνευμα ωστόσο δεν θα ζήσει ποτέ αυτή τη χαρά;) Και για δική σας ενημέρωση, η αιθανόλη (οινόπνευμα) παγώνει! Αλλά στους –114^οC.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν καν αυτες οι θερμοκρασίες  στη Γη.

Όμως υπάρχουν δύο μέρη στη Γή όπου ο πάγος και το κρύο υπάρχουν σε αφθονία τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Οι πόλοι. Δείξαμε τουςπόλους της Γης στην υδρόγειο σφαίρα μας και επικεντρωθήκαμε κυρίως στον αρκτικό κύκλο και το Β. Πόλο.

 

                                                              

 

Τα παιδιά γνώριζαν αρκετά πράγματα, από την τηλεόραση (και τον Happy Feet :)και φυσικά ξεκίνησαν αμέσως λέγοντάς μου για τα ζώα που ζούσαν εκεί. Να και δύο βιντεάκια που είδαμε:

 

    

                                                                     

  Στη συνέχεια παίξαμε ένα παιχνιδάκι που είχα ετοιμάσει, το “Μάντεψε ποιό ζώο είμαι”. Τα παιδιά έπρεπε ακούγοντας την περιγραφή να μαντέψουν το ζωάκι και στη συνέχεια να το βάλουν στον πίνακα στη σωστή θέση.

     

 

                                 

 

Τέλος, διαβάσαμε και μιά όμορφη ιστορία. (εκδ., ΑΜΜΟΣ)

 

                                       

 

Υ.Γ Εάν κολλήσετε (όπως εγώ) και παρακολουθήσετε βιντεάκια σχετικά με τους πόλους στο Υou Τube, τότε θα νιώσετε σίγουρα οτι πρόκειται για μία μαγική/μοναδική γωνιά του πλανήτη μας που κάνει την καρδιά σου να σφίγγεται από δέος. Ένα δέος που κρύβει μέσα του μια σταγόνα μελαγχολίας. Αυτή τη μελαγχολία τη βρήκα ξανά στην τελευταία εικόνα  αυτού του βιβλίου. Το μικρό αρκουδάκι στέκεται με την πλάτη γυρισμένη στους αναγνώστες ανάμεσα σε δύο παγόλοφους και αγναντεύει το πλοίο που περνάει. Ο Β. Πόλος είναι απελπιστικά σιωπηλός και ήσυχος σε σχέση με την περιπέτεια που έζησε. Αυτό το μικρό αρκουδάκι για μια στιγμή στο μυαλό μου έγινε η χώρα μου, η ζωή μου, το τώρα…Μα πώς παγώσαμε έτσι ρε γμτ;

Keep walking

 

Κοκκινολαίμης και Αλκυόνα

            Την περασμένη εβδομάδα είχαμε έναν μικρό επισκέπτη στην αύλή του σχολείου. Ήταν ένας κοκκινολάιμης ο οποίος έκανε την εμφάνισή του σχεδόν καθημερινά και στα παιδιά άρεσε πολύ. Έτσι αποφάσισα οτι θα πρέπει να τον γνωρίσουμε καλύτερα.
Μάθαμε οτι ονομάζεται και “αηδόνι του Χειμώνα” λόγω του ωραίου κελαηδήματός του, οτι τρέφεται με σπόρους και μικρά έντομα ή σκουλίκια που βρίσκει στο χώμα, οτι είναι μοναχικό και οτι αφού ζευγαρώσει μετά δεν ξαναβλέπει το ταίρι του ποτέ πια. Μάλιστα αν το τελευταίο επιστρέψει στην δική του περιοχή, το αντιμετωπίζει εχθρικά! Είδαμε και τα παρακάτω βίντεο:

                 Ο κοκκινολάιμης, η φωλιά και η οικογένειά του!!!

                              

                                                                                                                                                  

Μάλιστα...
“ Στην περιοχή του Αγρινίου, το πουλί αυτό, που  είναι γνωστό ως «καλογιάννος», συνδέεται με μια Αγρινιώτικη λαϊκή παράδοση (βλέπε το βιβλίο: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος δεύτερο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975). Σύμφωνα με την παράδοση αυτή, Βασιλιάς των πουλιών δεν είναι ο αϊτός. Είναι ο καλογιάννος. Και να πως έγινε.
Μια φορά ζητούσαν τα πουλιά βασιλιά, και ο Θεός τους είπε να γίνει Βασιλιάς εκείνο το πουλί που θα πετάξει ψηλότερα. Τα πουλιά δεν ήθελαν να γίνει αυτή η αναμέτρηση, γιατί ήξευραν πως έτσι βασιλιάς θα γίνει ο αετός· μόνον ο καλογιάννος δέχτηκε. Αποφασίστηκε λοιπόν να γίνει ο διαγωνισμός ανάμεσα στα πουλιά. Πετάει ο αετός, πετάνε και τα άλλα πουλιά.
Άμα ο αϊτός επέρασε όλα τα πουλιά στο ύψος και έφτασε ώς εκεί που δεν ημπορούσε να πετάξει πλέον ψηλότερα, εφώναξε: «Ποιος μπορεί να πετάξει ψηλότερα από μένα;» Ο καλογιάννος τότε, που είχε κρυφτεί στη ράχη του αϊτού, πρόβαλε ολίγο πάνω από τον αϊτό και εφώναξε:
«Εγώ!» Και έτσι έγινε βασιλιάς.” [ Πηγή: http://www.epoxi.gr/scriptum24.htm]
 
Ευκαιρία ήταν, μια και μιλήσαμε για τον κοκκινολαίμη να γνωρίσουμε και άλλο ένα χειμωνιάτικο πουλί που είναι και καιρικά επίκαιρο, (τουλάχιστον για την Κέρκυρα:) την Αλκυόνα.
 
                                       
 
Μάλιστα, συγκρίναμε τα δύο πουλιά (χρώμα, τροφή, μορφολογία, συμπεριφορά). Αυτό που μας έκανε περισσότερο εντύπωση είναι οτι η Αλκυόνα δεν εγκαταλείπει το ταίρι της ποτέ. Ακόμα και όταν αυτό γεράσει και δεν μπορεί να πετάξει το κουβαλάει επάνω της!
Αυτό κι αν είναι αγάπη!

                       

 
Στη συνέχεια, τα παιδιά διάλεξαν το πουλάκι που θα ήθελαν να ζεστάνουν μέσα στα γαντάκια τους και φτιάξαμε σχετικό κολάζ.
          








Φτιάξαμε ακόμα, από πλαστικό κουτί φέτας μία ταϊστρα για τα πουλιά του χειμώνα. Αναμείξαμε τους σπόρους με λιωμένη μαργαρίνη, τα αφήσαμε στο ψυγείο να παγώσουν μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα, και έτοιμη.
                         

Τέλος, διαβάσαμε την ιστορία του Θέμη του Κοκκινολαίμη, εκδ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ.

                                          

Καλή εβδομάδα σε όλους και Keep walking xxx