Λοιπόν, θα σας επιστήσω την προσοχή σήμερα σε ένα βιβλίο (αν και στη Σάμο έφτασε νωρίτερα απ’ οτι διάβασα;) γραμμένο από συνάδελφο δασκάλα το οποίο είναι μια σταλίτσα μπεμπάκι νεογέννητο και του εύχομαι να κάνει ένα όμορφο ταξίδι μέσα στις σχολικές τάξεις.
Πρόκειται για την ιστορία της Χριστίνας Κανάρια “Τα μαθητευόμενα καλικαντζαράκια” από τις εκδ. Φυλάτος.
Είναι έμμετρη ιστορία για τα μικρά καλικατζαράκια που εκπαιδεύονται από τη δασκάλα τους στο σχολείο στο πως να κάνουν σκανταλιές. Όμως η αταξία στην τάξη φέρνει μπελάδες ακόμα και στους μικρούς καλικάντζαρους. Κοινώς, άλλα λέει η θεια μου και άλλα ακουν τ’ αυτιά μου:)
Με αυτή την ιστορία μπορείτε:
1) να παίξετε υπέροχα σκετσάκια στην τάξη/ μιμήσεις/ μοίρασμα ρόλων/παντομίμες
2) να ετοιμάσετε μια αστεία μουσικοχορευτική χριστουγεννιάτικη παράσταση χωρίς λόγια. Αρκεί να επιλέξετε μη συμβατική μουσική;)
3) Να παίξετε παιχνίδια μαθηματικών εννοιών (χρονική αλληλουχία/ τακτικοί αριθμοί)
4) Γλωσσικά παιχνίδια: βρίσκουμε τις αντίθετες προτάσεις (εννοιολογική ανάλυση)/ τις λέξεις που δηλώνουν ενέργεια (ρήματα)
Αυτές είναι μερικές από τις δικές μου προτάσεις γιατί στο τέλος της ιστορίας η Βασιλική Παπαντώνη προτείνει αρκετούς τρόπους εμψύχωσης που έχουν να κάνουν με την μουσική, τη λογική σκέψη , το συναίσθημα κτλ.
Αν υπήρχε αυτός ο όρος για τα βιβλία εγώ θα το χαρακτήριζα ως open-ended αφού σου δίνει τη δυνατότητα να το δουλέψεις κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο και να έχεις διαφορετικό αποτέλεσμα ανάλογα με τα θέλω και τις ανάγκες της τάξης σου.
Ένα δεύτερο βιβλίο που θα σας προτείνω και ως δώρο χριστουγεννιάτικο, είναι το
Αυτό το βιβλίο προέκυψε από την ανάγκη μου να διατηρήσω άσβεστη την ιδέα του Άγιου Βασίλη στη φαντασία του γιου μου, ο οποίος με το που πάτησε το ποδάρι του στην πρώτη δημοτικού μας έγινε ξαφνικά πολύ κυνικός “ Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει! Τα λες αυτά για να μην κάνω βλακείες”. Ωστε έτσι, λοιπόν, ε; Τα λέω για να μην κάνεις βλακείες; Τώρα θα σε ισιώσω εγώ, σκέφτηκε η γλυκιά μανούλα, δλδ εγώ:). Και έψαξα να βρω την ιστορία εκείνη που αν όχι θα έπειθε τουλάχιστον θα έβαζε σε σκέψεις τον κ. Ακόμα-δεν-βγήκα-απ’ –τ’-αυγό –μου-και-δεν-πιστεύω-και-στον-Άγιο-Βασίλη.
Και είναι η παραπάνω. Γιατί περιγράφει τον Άγιο Βασίλη όχι σαν νεραϊδοξωτικό αλλά σαν έναν άνθρωπο με ικανότητες, αλλά και με οικογένεια, ανάγκες, επιθυμίες, προτιμήσεις και προβλήματα. Εγώ πάντως για φέτος καλύφθηκα. Όμως σας λέω οτι κάθε χρόνο θα προσπαθώ για το ίδιο αποτέλεσμα μέχρι ο γιόκας να καταλάβει οτι μερικά παραμύθια θα πρέπει να μένουν για πάντα ζωντανά. Γιατί πολύ απλά αυτού του είδους η παιδική αθωότητα που επιλέγουμε, κλείνοντας το μάτι, να επαναφέρουμε στη ζωή μας τις ίδιες μέρες κάθε χρόνο είναι από τα πράγματα που μπορεί να λειτουργήσουν απελευθερωτικά στην ψυχή μας, αρκεί να μην την θάψουμε και αυτή κάτω από την “ενήλικη” λογική μας. Άλλωστε είναι για τόσο λίγο!
Keep walking xxx