Δάσκαλοι ή muppet show;

           Λοιπόν μέχρι τώρα δεν είχα πάρει θεση για το θέμα της αξιολόγησης επίσημα, μέσω του “blogoσπιτιού” μου, όμως ήρθε η ώρα να το κάνω γιατί έχω πλέον πάρει τις αποφάσεις μου. 

Σκέφτηκα πολύ πως θα ξεκινούσα μια τέτοια ανάρτηση και αποφάσισα να σας παραθέσω την προσωπική μου εμπειρία. Αρχές καλοκαιριού του 2001, λίγο πριν να τελειώσω το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο (το οποίο θέλησα να κάνω στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς δεν προσφερόταν σε κανένα Ελληνικό Πανεπιστήμιο τότε μεταπτυχιακό που να συνδυάζει την Εκπαίδευση και τους υπολογιστές), ήρθε η διευθύντρια του μεταπτυχιακού προγράμματος στο τμήμα μας για να μας μιλήσει. Το τμήμα αποτελούνταν από καμιά 30αριά μεταπτυχιακούς φοιτητές εκ των οποίων μόνο μια κοπέλα ήταν αγγλίδα! Μας είπε λοιπόν: “αυτή είναι μια λίστα με νηπιαγωγεία εδώ στο Λονδίνο, διαλέξτε όποια σας αρέσουν για να κάνετε αίτηση για συνέντευξη”. Φυσικά, έπεσα απ’ τα σύννεφα. Μα καλά, κοτζαμάν Μ. Βρετανία, με τόσο οργανωμένο εκπαιδευτικό σύστημα (βλ, μπακάλικο)  έχει έλλειψη από εκπαιδευτικούς; Σημειωτέον οτι στην λίστα υπήρχαν νηπιαγωγεία ακόμα και από τις καλύτερες περιοχές του Λονδίνου. Φυσικά, προτίμησα να γυρίσω στην Ελλάδα, όπου εργάστηκα σε παιδικούς σταθμούς για 2 χρόνια, έζησα το απόλυτα τίποτα σε οτι αφορά την παροχή ουσιαστικής εκπαίδευσης, και είπα “ δεν είναι αυτό εδώ εκείνο το οποίο θέλεις να κάνεις στην εκπαίδευση”, οπότε διάβασα για ένα χρόνο εντατικά και έδωσα “πανελλήνιες” για δεύτερη φορά στη ζωή μου (ΑΣΕΠ). Κρίθηκα επιτυχούσα διοριστέα την πρώτη χρονιά και ξεκίνησε το ταξίδι μου στο δημόσιο που συνεχίζεται ως σήμερα με κούραση, πολύ δουλειά αλλά και απόλυτη δημιουργικότητα, ψυχική ικανοποίηση και ουσία.

Και θα συνεχίσω, με τις εμπειρίες εκείνων που αξιολογούνται εδώ και πολλά χρόνια με τον τρόπο που καλούμαστε να αξιολογηθούμε εμείς. Συνάδελφοι από την Αγγλία, την Ιρλανδία και άλλες χώρες που τραβάνε τα μαλλιά τους καθημερινά για να ανταπεξέλθουν σε ηλίθια, ανούσια προγράμματα συμπληρώνοντας χαρτούρες, αξιολογώντας τα παιδιά 24/24ωρό λες και είναι εμπορεύματα, παίζοντας ένα παιχνίδι σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ τους, αφού όποιος κάνει τα περισσότερα γρηγορότερα κερδίζει την παραμονή του στη θέση μέσω της αξιολόγησης. Συνάδελφοι για τους οποίους η διδασκαλία μετατράπηκε από μεράκι και προσφορά σε βασανιστήριο. Παραθέτω το παρακάτω βίντεο, πρόσφατα αποχωρίσαντα από την διδασκαλία (time out) καθώς και κάποια σχόλια επ αυτού τα οποία θα βρείτε κάτω από το βιντεάκι. Τα συμπεράσματα δικά σας.
      

Lucy Taylor πριν από 1 εβδομάδα

I teach, it's a constant struggle. I have only been doing it 6 years but already can't imagine doing it much longer. It's making me ill! I'm so tired and stressed all the time, forever behind with everything. It's a shame because I do love the kids, and when I'm feeling down they always cheer me up and make me laugh. In just the years I've been teaching the profession has changed so much, I dread changes they'll bring in in the future! I think you're very brave for taking time out, must have been very difficult, good on you! 
Lauren Nicole πριν από 1 εβδομάδα
I am also a teacher and a few years ago moved away from teaching in a school and set up my own after school tuition business. I still get to do what I love, teach and to see the students achieve but without the boundaries of a school :) obviously I still have rules and regulations as we are ofsted registered but the paperwork is no where near like school and I can be more creative with my teaching  
rooooisin πριν από 2 εβδομάδες 

i've heard exactly the same thing about teaching -- that teaching itself has been reduced to hitting targets, paperwork and general politics and not about teaching itself, and inspiring young people to continue learning.

Οι νηπιαγωγοί, περισσότερο από κάθε εκπαιδευτικό λόγω της ηλικίας των παιδιών, ξέρουμε οτι για να κάνεις αυτή τη δουλειά με επιτυχία θα πρέπει να αγαπάς και να μπορείς να εμπνεύσεις με κάθε τρόπο το αντικείμενό σου. Τους μαθητές. Κανένα πτυχίο και καμία επιμόρφωση από μόνα τους δεν μπορούν να σε κάνουν ικανό να διδάξεις αν δεν το’ χεις. Μπορείς να γίνεις εξαιρετικό διοικητικό στέλεχος ή ερευνητής αλλά ποτέ καλός ΔΑΣΚΑΛΟΣ αν δεν μπορείς να μετουσιώσεις τις γνώσεις που έχεις. Δυστυχώς αυτή η δουλειά κάνει για πολυ λίγους αλλά ποτέ δεν ενδιέφερε το ελληνικό κράτος ούτε να τους βρει, ούτε και να τους στηρίξει. Αντίθετα, το συνέφερε να κάνει τα στραβά μάτια ΚΑΙ σε αυτόν τον τομέα, παράγοντας μαζικά εκπαιδευτικούς χωρίς να εξετάζει εαν θέλουν και μπορούν, επιτρέποντας την παραπαιδεία ώστε τα μαύρα χρήματα να συμπληρώνουν έναν μισθό που να αξίζει σε εκπαιδευτικό χωρίς να πρέπει να τον καταβάλλει το κράτος, αντιγράφοντας ξενόφερτα αναλυτικά προγράμματα και μεθόδους χωρίς να έχει προηγηθεί μελέτη σοβαρή που να αφορά στον ελληνικό χώρο και τις ανάγκες του. Και όμως, παρά το μπάχαλο και την υποβάθμιση οι έλληνες μαθητές διαπρέπουν σε κάθε ευκαιρία! Όμως, τώρα τελευταία οι τάσεις άλλαξαν. Οι πολίτες δεν χρειάζεται να είναι και πολύ μορφωμένοι, να διεκδικούν, να ρωτάνε, να αμφισβητούν, να κρίνουν. Τα βιντεάκια του Υπουργείου Παιδείας  με επιβεβαιώνουν.
Μα τι λογική! Να ζητάς από τον νέο να γίνει εργάτης, αντί να επιδιώκεις την ανάπτυξη της χώρας με την βοήθεια του εξαιρετικά υψηλού επιπέδου επιστημόνων που έχει. Γιατί  αραγε; Θα μπορούσαμε να έχουμε εμείς βιομηχανία και να έρχονται σαν εργάτες εδώ μετανάστες από την υπόλοιπη Ευρώπη. Πως σας φαίνεται αυτό για αλλαγή; Ποιος μας είπε οτι δεν μπορούμε; Η μήπως σας είπε κανείς οτι οι έλληνες πολίτες με μορφώνουν και με πληρώνουν για να μαθαίνω στα παιδιά τους πως να γίνουν καλοί Χατζιαβάτηδες;

Κλείνοντας, να ξεκαθαρίσω κάτι το οποίο ενδεχομένως να μην έχω καμία υποχρέωση να κάνω αλλά έχει κάτι να πει και αυτό. Κάποιοι μου είπαν οτι ο λόγος μου αριστερίζει αν και δεν έχω ποτέ στην ζωή μου ψηφίσει αριστερό κόμμα γιατί θεωρούσα την στάση τους υποκριτική και ύποπτη.  Όμως, έχω σιχαθεί σ’ αυτή τη χώρα και τους κατά καιρούς κυβερνώντες και τον “φληναφηματικό” τους λόγο. Δεν προσέφεραν καμία προοπτική, δεν υπήρχε όραμα για τον Έλληνα και τη χώρα από κανέναν, καμία οργάνωση, ισονομία ή αξιοκρατία. Βαρέθηκα να ακούω τις ίδιες σαχλαμάρες χρόνια τώρα. Στην πρώτη δυσκολία ξεθάβουμε τις γνωστές πιασάρικες καραμέλες: Δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιωτικοί, φασίστες και αναρχικοί, θεοσεβούμενοι και μη, συνδικαλισμός και κράτος. Στο τέλος της ημέρας, όλοι εφάρμοσαν μια διαφορετική πολιτική με έναν κοινό παρανομαστή: την διαφθορά. Όταν το κεφάλι είναι διεφθαρμένο δεν έχεις ελπίδες να κολύμπήσει πολύ μακριά το ψάρι, γιατί το πρώτο φροντίζει να φτάσει η μόλυνση στην ουρά σε χρόνο dt. Όπερ γαρ και εγένετο, στην περίπτωση της Ελλάδας. ‘Αρα μην βιαστείτε να χρωματίσετε το λόγο μου. Δείτε τον απλά σαν μια ζυγαριά που επιδιώκει την ισορροπία και το μέτρο. 

Αποφάσισα, λοιπόν, συνειδητά να σταθώ απέναντι στην απ-αξιολόγηση (και ναι έχω και εγώ χρέη, υποχρεώσεις και χίλια δυο ανοίγματα) για όλους τους παραπάνω λόγους, γιατί αυτό που θα υποβαθμιστεί στο τέλος της ημέρας είναι το δημόσιο σχολείο που αντί να γίνει καποτε πραγματικά δωρεάν  θα γίνει εν τέλει ιδιωτικό με όλες τις επιπτώσεις, αλλά και γιατί νιώθω πως έχω υποχρέωση να παλέψω γι’ αυτό που ονειρεύομαι σαν δασκάλα για ΟΛΑ τα παιδιά μου και για τον γιο μου:  μια εκπαίδευση που θα τους βοηθήσει να χτίσουν το δικό τους αύριο όπως το ονειρεύονται εκείνα και όχι όπως το έχουν προγραμματίσει άλλοι.

Keep walking συνάδελφοι. Νομίζω οτι μπορούμε και πρέπει!