Καλό καλοκαίρι!

       Πολύς καιρός πέρασε μέχρι να τα πούμε…το ξέρω. Αυτή την ενότητα για τα μεταφορικά μέσα δεν αξιώθηκα να την αναρτήσω μέχρι το τέλος. Όμως, έπρεπε να σταματήσω γιατί το “ποτήρι μου” δεν χωρούσε άλλο. Ένα μικρό pause, για να να δω τα πράγματα (τα εκπαιδευτικά) σαν θεατής χρειαζόμουν. Για να μπορώ να τα κρίνω και να αποφασίσω  ποιο θα είναι το βάδισμά μου και ποια η πατημασιά που θέλω να αφήσει πίσω του.
Φυσικά και κατέληξα και με βοήθησαν σε αυτό ο γιος μου και φιλοσοφία αυτού του τόπου. Οι Έλληνες ποτέ δεν τεμάχισαν την ανθρώπινη δημιουργικότητα και γνώση για να την βάλουν σε κουτάκια. Ελεύθεροι παρατήρησαν τον κόσμο γύρω τους και άφησαν την έμφυτη περιέργειά τους να κάνει αυτό που ξέρει καλά να κάνει: να βρει απαντήσεις. Αλλά και όπου στον πλανήτη δόθηκαν απαντήσεις σε πάγια ανθρώπινα ερωτήματα, η διαδικασία ήταν η ίδια. Η ανθρώπινη φύση, βλέπετε, είναι ίδια σε  όλες τις χώρες. Κλαίει, γελάει και φοβάται με τα ίδια πράγματα, ερωτεύεται και ονειροπολεί την ώρα της δουλειάς, προτιμάει τις διακοπές από την εργασία, έχει την ανάγκη των άλλων για να αυτοπροσδιοριστεί, προτιμάει την ελευθερία από τον κανόνα. Τι αλλάζει λοιπόν; Μα φυσικά το πλαίσιο.
Οι κοινωνίες έβαλαν αρχικά κανόνες για να μπορέσουν να περιορίσουν τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου και να μπορέσουν να εξελιχθούν. Έτσι, άρχισαν να χτίζονται οι πρώτοι τοίχοι, με την βοήθεια κυρίως των θρησκειών, για να “συμμαζεύεται” η μάζα στα δέοντα. Η ανάπτυξη, όμως, της παιδείας σε πολιτισμούς όπως ο αρχαίος ελληνικός έστειλε το μπαλάκι στον άνθρωπο. Του έμαθε πως μέσα από την γνώση των πραγμάτων μπορεί μόνος τους να διαχειριστεί την ελευθερία του σοφά αρκεί να μην ξεχνάει το μέτρο. Έτσι ο άνθρωπος απέκτησε σκέψη και φωνή. Όμως αυτά τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά ποτέ στην ιστορία δεν ήταν αρεστά σε ηγετίσκους, βασιλιάδες, δικτάτορες, Μήδες και λοιπούς εξουσιομανείς ψυχάκηδες. Έτσι, άρχισαν να χτίζουν κουτιά για να τα περιορίσουν. Ποια είναι αυτά, τα ξέρετε.
Και φτάσαμε στις μέρες μας, όπου πια το κουτί έχει πάρει τις διαστάσεις ενός κουμπιού από το πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Εκεί μέσα θέλουν να χωρέσουν τα παιδιά μας, ώστε πατώντας το να εκτελείται η εντολή πάραυτα! Ασφυξία.
Όταν ξεκίνησε αυτή η κρίση σπεύσαμε να κατηγορήσουμε την προηγούμενη γενιά για την κατάντια μας. Λοιπόν, η προηγούμενη γενιά μας κατέστρεψε. Εμείς τι θα κάνουμε με την επόμενη; Έχουμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι για να αξιολογήσει ο καθένας τη συνείδησή του και να αποφανθεί. Τον Σεπτέμβρη θα κληθούμε για άλλη μια φορά να κοιτάξουμε το “μέλλον” στα μάτια και ίσως αυτή να είναι η πιο καθοριστική. Γιατί οι σχεδιασμοί μπορεί να έχουν γίνει, όμως ΕΜΑΣ ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΕ;;
Νιώθοντας ακόμα, μεγάλη υπερηφάνεια που ανήκω στο επαιδευτικό δυναμικό αυτής της χώρας θέλω να σας ευχαριστήσω για άλλη μια χρονιά για την βοήθεια και την έμπνευση που μου προσφέρατε. Εύχομαι σε όλους σας ένα καλό καλοκαίρι!
Και για να μην ξεχνιόμαστε…
Τι νιώθουμε που είναι η Ελλάδα στους 16 του Μουντιάλ;;;;  Fireworks babyyyyyy, fireworkssssss….από τους καλύτερους για φέτος στον κόσμο που είναι και αυτοί, ω! του θαύματος! Έλληνες;)
Σας φιλώ, Keep walking ;)