Σήμερα μιλήσαμε για τα άτομα με νοητική στέρηση και αναπηρία των άκρων.
Είπαμε πως στα παιδιά με νοητική στέρηση το μυαλό δεν μεγαλώνει τόσο γρήγορα όπως το δικό μας. Έτσι, ενώ είναι μεγάλα σκέφτονται και συμπεριφεριφέρονται σαν μικρά. Μάλιστα αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν γίνουν πολύ μεγάλοι όπως οι γονείς μας. Μπορεί να μην γελάσουν αν τους πούμε ένα αστείο, όμως αν τους αγκαλιάσουμε ή τους χαϊδέψουμε το χέρι τότε καταλαβαίνουν οτι τους αγαπάμε. Αν τους χτυπήσουμε θα κλάψουν, αν τους πάρουμε το αγαπημένο τους παιχνίδι μπορεί να νευριάσουν, αν δεν παίζουμε μαζί τους επειδή δεν καταλαβαίνουν τα παιχνίδια μας θα νιώθουν μοναξιά.
Το θέμα των παιδιών με ιδιαιτερότητες το προσεγγίζει πάρα πολύ ωραία το βιβλίο της Θεοδοσίας Καραγιάννη η οποία είναι ψυχολόγος και εκπαιδεύτρια στις Σχολές Γονέων, και λέγεται “Ο Τρυφερούλης Μικροφτερούλης”, εκδ., Φαντασία.
Λίγα λόγια:
«…Κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος -από τη φύση του- να κοιτά ψηλά, να οραματίζεται και να προσπαθεί ν' αγγίξει το όνειρο του. Για να το πετύχει, όμως, χρειάζεται φτερά που θα τον βοηθήσουν να φτάσει γρηγορότερα και ευκολότερα. Τα φτερά είναι οι ικανότητες του καθενός. Κάποιοι, όμως, έχουν μικρότερα φτερά και νιώθουν διαφορετικοί. Παρ' όλ' αυτά, μπορούν κι εκείνοι ν' ανέβουν ψηλά - απλώς χρειάζονται δίπλα τους κάποιους για να τους μάθουν τον τρόπο ν' ανοίγουν τα φτερά τους και να πετούν όλο και πιο ψηλά. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν τα δικά τους μοναδικά και ιδιαίτερα φτερά. Το πέταγμα τους γίνεται ομορφότερο όταν οι άλλοι τους χαϊδεύουν απαλά τα φτερά και πετούν μαζί τους. Στο χωριό των Μικροφτερούληδων μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι το ομορφότερο πέταγμα είναι αυτό που γίνεται με κατανόηση, αποδοχή, συνεργασία, αισιοδοξία και αγάπη...»
(Είναι μεγάλο και προτείνω να το διαβάσετε σε δύο ή καλύτερα σε τρία μέρη για να το επεξεργαστείτε πιο σωστά με τα παιδιά).
Ακόμα μιλήσαμε για όλα αυτά που συναντάμε στην πόλη μας και τα οποία αφορούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά θα πρέπει να τα γνωρίζουμε και να τα σεβόμαστε.
Τί γίνεται αν παρκάρουμε μπροστά από ράμπα για αναπηρικά καροτσάκια, στη θέση πάρκινγκ ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες ή αφήσουμε το ποδήλατό μας στον ειδικό δρόμο για τους τυφλούς;
Πώς χαρακτηρίζουμε αυτούς που συμπεριφέρονται έτσι; (ανεύθυνους, ανόητους, αγενείς, γάϊδαρους!). Αν και ο χαρακτηρισμός “γάϊδαρος” αδικεί το ζωντανό σε αυτη την περίπτωση.
Κάνουμε την παρακάτω άσκηση όπου καλούνται τα παιδιά να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος και να κολλήσουν δίπλα στη φωτογραφία το αντίστοιχο σηματάκι.
Μπορείτε ακόμα να φτιάξετε μια ιστορία με τα παιδιά η οποία θα διαδραματίζετε στη “Χώρα των σχημάτων” όπου κάποια σχήματα είναι στεναχωρημένα για διαφορετικούς λόγους. Όμως κάτι γίνεται και τα αλλάζει όλα…Χρησιμοποιείστε τους παρακάτω ήρωες για να πλέξετε την ιστορία σας.
Στηριχτείτε στο τρίπτυχο ΣΕΒΑΣΜΟΣ-ΑΓΑΠΗ-ΚΑΤΑΝΝΟΗΣΗ για να καταλάβουν τα παιδιά πώς αυτά αλλάζουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων αλλά και τον τρόπο που βλέπει ο ένας τον άλλον.
Γράψτε τις λέξεις μέσα στα βελάκια.
Keep walking από μένα ;)
Είπαμε πως στα παιδιά με νοητική στέρηση το μυαλό δεν μεγαλώνει τόσο γρήγορα όπως το δικό μας. Έτσι, ενώ είναι μεγάλα σκέφτονται και συμπεριφεριφέρονται σαν μικρά. Μάλιστα αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν γίνουν πολύ μεγάλοι όπως οι γονείς μας. Μπορεί να μην γελάσουν αν τους πούμε ένα αστείο, όμως αν τους αγκαλιάσουμε ή τους χαϊδέψουμε το χέρι τότε καταλαβαίνουν οτι τους αγαπάμε. Αν τους χτυπήσουμε θα κλάψουν, αν τους πάρουμε το αγαπημένο τους παιχνίδι μπορεί να νευριάσουν, αν δεν παίζουμε μαζί τους επειδή δεν καταλαβαίνουν τα παιχνίδια μας θα νιώθουν μοναξιά.
Το θέμα των παιδιών με ιδιαιτερότητες το προσεγγίζει πάρα πολύ ωραία το βιβλίο της Θεοδοσίας Καραγιάννη η οποία είναι ψυχολόγος και εκπαιδεύτρια στις Σχολές Γονέων, και λέγεται “Ο Τρυφερούλης Μικροφτερούλης”, εκδ., Φαντασία.
Λίγα λόγια:
«…Κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος -από τη φύση του- να κοιτά ψηλά, να οραματίζεται και να προσπαθεί ν' αγγίξει το όνειρο του. Για να το πετύχει, όμως, χρειάζεται φτερά που θα τον βοηθήσουν να φτάσει γρηγορότερα και ευκολότερα. Τα φτερά είναι οι ικανότητες του καθενός. Κάποιοι, όμως, έχουν μικρότερα φτερά και νιώθουν διαφορετικοί. Παρ' όλ' αυτά, μπορούν κι εκείνοι ν' ανέβουν ψηλά - απλώς χρειάζονται δίπλα τους κάποιους για να τους μάθουν τον τρόπο ν' ανοίγουν τα φτερά τους και να πετούν όλο και πιο ψηλά. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν τα δικά τους μοναδικά και ιδιαίτερα φτερά. Το πέταγμα τους γίνεται ομορφότερο όταν οι άλλοι τους χαϊδεύουν απαλά τα φτερά και πετούν μαζί τους. Στο χωριό των Μικροφτερούληδων μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι το ομορφότερο πέταγμα είναι αυτό που γίνεται με κατανόηση, αποδοχή, συνεργασία, αισιοδοξία και αγάπη...»
(Είναι μεγάλο και προτείνω να το διαβάσετε σε δύο ή καλύτερα σε τρία μέρη για να το επεξεργαστείτε πιο σωστά με τα παιδιά).
Ακόμα μιλήσαμε για όλα αυτά που συναντάμε στην πόλη μας και τα οποία αφορούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά θα πρέπει να τα γνωρίζουμε και να τα σεβόμαστε.
Τί γίνεται αν παρκάρουμε μπροστά από ράμπα για αναπηρικά καροτσάκια, στη θέση πάρκινγκ ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες ή αφήσουμε το ποδήλατό μας στον ειδικό δρόμο για τους τυφλούς;
Πώς χαρακτηρίζουμε αυτούς που συμπεριφέρονται έτσι; (ανεύθυνους, ανόητους, αγενείς, γάϊδαρους!). Αν και ο χαρακτηρισμός “γάϊδαρος” αδικεί το ζωντανό σε αυτη την περίπτωση.
Κάνουμε την παρακάτω άσκηση όπου καλούνται τα παιδιά να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος και να κολλήσουν δίπλα στη φωτογραφία το αντίστοιχο σηματάκι.
Μπορείτε ακόμα να φτιάξετε μια ιστορία με τα παιδιά η οποία θα διαδραματίζετε στη “Χώρα των σχημάτων” όπου κάποια σχήματα είναι στεναχωρημένα για διαφορετικούς λόγους. Όμως κάτι γίνεται και τα αλλάζει όλα…Χρησιμοποιείστε τους παρακάτω ήρωες για να πλέξετε την ιστορία σας.
Στηριχτείτε στο τρίπτυχο ΣΕΒΑΣΜΟΣ-ΑΓΑΠΗ-ΚΑΤΑΝΝΟΗΣΗ για να καταλάβουν τα παιδιά πώς αυτά αλλάζουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων αλλά και τον τρόπο που βλέπει ο ένας τον άλλον.
Γράψτε τις λέξεις μέσα στα βελάκια.
Keep walking από μένα ;)
