To νησί μου

        Αυτή την εβδομάδα θα μιλήσουμε για την Κέρκυρα. Αυτή είναι μια ενότητα που κάνω κάθε χρόνο αυτήν την εποχή για τρείς λόγους:

1) Το αμέσως επόμενο και μεγαλύτερο σύνολο στο οποίο ανήκουν τα παιδιά μετά την οικογένεια και τη γειτονιά τους είναι το μέρος που μεγαλώνουν και ζούν. Ο τόπος τους.

2)Δεν είμαι Κερκυραία, όμως είμαι ελληνίδα και σέβομαι και αγαπώ όλα τα μέρη της χώρας μου γιατί είναι μοναδικά. Είναι αδιαννόητο να μην διδάσκουμε στα παιδιά τις παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα και την ιστορία του τόπου τους. Δεν γίνεται να τους μιλάς για τους εσκιμώους όταν δεν γνωρίζουν τον ίδιο τους τον τόπο. Μάλλον γίνεται, αλλά είναι κουλαμάρα;).

3) Ο Οκτώβριος έχει όπως όλοι ξέρουμε την επέτειο του “ΟΧΙ”. Και ξαφνικά αρχίζουμε να μιλάμε για τη χώρα μας την Ελλάδα που “να, δείτε στο χάρτη….έτσι είναι, η σημαία είναι αυτή” κτλ κτλ. Φυσικά και δεν αντιλαμβάνονται την έννοια της χώρας αν δεν έχετε ξεκινήσει να φιάχνετε μια δομή μέσα στο μυαλό τους που να ξεκινάει από τα μικρότερα σύνολα (χωρίο, πόλη, νησί). Και άρα στην ερώτηση σε Κερκυραίο μαθητή: “πώς λένε παιδί μου το νησί σου;” η απάντηση “Ελλάδα” έίναι πολύ συχνή.

Εμείς σήμερα προσεγγίσαμε τον τόπο μας μορφολογικά. Καταννοήσαμε τα χρώματα του χάρτη (βουνά, θάλασσα, πεδιάδα) και είπαμε οτι τα κομμάτια ξηράς που έχουν ολόγυρά τους θάλασσα τα λέμε νησιά. Ένα τέτοιο είναι και το δικό μας.

Παρατηρήσαμε το σχήμα του νησιού μας και αφήσαμε τη φαντασία μας να το ζωγραφίσει όπως ήθελε:

Καμηλοπαρδάλεις, ομπρέλες, ανεμοστρόβιλοι, ποτιστήρια, φάλαινες, σφυριά, λουλούδια, αστραπές και διαστημόπλοια ήταν κάποιες από τις ιδέες τους!

Στη συνέχεια, φτιάξαμε ένα κολάζ/ κορνίζα με μπαλίτσες γκοφρέ που είχαμε ετοιμάσει το πρωί.

Καλή εβδομάδα σε όλους και Keep walking xxx