Έχει μερικές μέρες τώρα που σκέφτομαι τί ακριβώς να πω στους γονείς που θα 'ρθουν στη Χριστουγεννιάτικη γιορτή μας. Ξέρετε, ο "Χριστουγεννιάτικος λόγος". Μια συνομιλία με μια συνομήλικη μαμά σήμερα το πρωϊ και ένα παραμύθι στο τέλος της ημέρας που διάβασα στα παιδιά με βοήθησαν στο να καταλήξω.
Η μαμά μετά από μία συζήτηση που κάναμε για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα τώρα, φανερά αγχωμένη και φοβισμένη, μου δήλωσε: " τι να κάνουμε; Ας φάνε κι αυτά (εννοώντας τα παιδιά) ψωμί κι ελιά". Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Μπροστά μου στεκόταν ένας νέος άνθρωπος που είχε αποφασίσει να γίνει συνένοχος (λόγω φόβου και ανασφάλειας) στον "βιασμό" του μέλλοντος αυτών των παιδιών.
Την ίδια μέρα διάβασα στα παιδιά το¨"Αγιοβασιλάκι" Μια ωραία ιστορία της Ρένας Ρώσση-Ζαϊρη που μιλάει για ένα άτακτο 5χρονο αγόρι που κλέβει το έλκηθρο του Άη Βασίλη και στη λαχτάρα του να μοιράσει τα δώρα στα παιδιά τα κάνει όλα θάλασσα. Τα παιδιά του κόσμου βάζουν τα κλάματα και τότε έρχεται ένας άγγελος να φτιάξει τα πράγματα,γιατι σύμφωνα με την ιστορία όταν κλαίνε τα παιδιά η γή σταματάει να γυρίζει.
Θα ζητήσω, λοιπόν, από τη φοβισμένη γενιά μου, να κοιτάξει καλά τα μουτράκια που θα εμφανιστούν πάνω στη σκηνή και να συνειδητοποιήσει πως δεν έχει το δικαίωμα να βάλει τέλος στα όνειρα αυτών των παιδιών πριν καν αυτά αρχίσουν. Πως πρέπει να τα ενθαρρύνει συνεχώς να αναπτύσσουν τα ταλέντα και τις ικανότητές τους ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Πως πρέπει να παλεύει για να διατηρούνται τα χαμόγελα τους ζωντανά και αληθινά. Γιατί έτσι...και ΜΟΝΟ ετσι η γη δεν θα σταματήσει να γυρίζει!
Από μένα..keep walking xxx
