Επέτειος Πολυτεχνείου

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο, νιώθω έντονα την ανάγκη να πω πως ότι και αν  κάνει το υπάρχον κράτος για να εξευτελίσει το επάγγελμά μου και εμένα σαν εκπαιδευτικό δεν θα καταφέρει ποτέ να με κάνει μία αδιάφορη δημόσια υπάλληλο. Θα συνεχίσω να διδάσκω στα παιδιά μου τι είναι ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, σεβασμός στο περιβάλλον και ανθρωπιά με περισσότερο ζήλο από ότι πριν. Γιατί έζησα τα λάθη μου και ξέρω πια τί είναι σημαντικό και τί όχι. Και αν αυτή η χώρα θα έχει ποτέ τη δυνατότητα να αποκτήσει αυτό που της αξίζει, αυτό θα γίνει μόνο μέσα από την παιδεία.

Έχω συναίσθηση της θέσης μου σε αυτή τη στιγμή και δεν πρόκειται να εγκαταλείψω τα παιδιά που θα περάσουν από τα χέρια μου στην άγνοια και την αποχαύνωση (αν και όλοι ξέρουμε πόσο εύκολα μπορούμε να το κάνουμε όσες αξιολογήσεις και αν εφαρμοστούν) επειδή έτσι θέλουν και επιδιώκουν να κάνουν χρόνια τώρα ολόκληρα, στα παιδιά αυτής της χώρας οι ‘ιθύνοντες” μέσα από τις “να ‘χαμε να λέγαμε” εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και το “τίποτα %” του ΑΕΠ για την Εκπαίδευση που διέθεταν.

Το μέλλον αυτής της χώρας (τα παιδιά της) το εγκατέλειψαν, το πούλησαν σαν φτηνό κρέας. Εμείς τώρα, που κρατάμε αυτά τα παιδιά στα χέρια μας τί θα κάνουμε; Θα συνυπογράψουμε το πωλητήριο παιδαγωγώντας τα υποψήφια πρόβατα; Ή θα φροντίσουμε να παραδώσουμε στο αύριο αυτής της χώρας περήφανα άλογα με ικανότητες, αρετές και αξίες α μ ε τ α κ ί ν η τ ε ς;

Ξέρω ότι εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες συνάδελφοι που μπορούν και έχουν τη δύναμη να συνεχίσουν το έργο τους παρά την απογοήτευση, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στην ποιότητα της δουλειάς τους . Γιατί θέλει δύναμη και δόσιμο ψυχής αυτή η δουλειά, εάν πρόκειται να έχει αποτελέσματα. Όμως, όταν βλέπεις τα τελευταία να έρχονται τότε ό,τι κατέθεσες το παίρνεις πίσω.

Αφιερώνω σε όλους τους συναδέλφους μου ανεξαιρέτως τον “Νοέμβρη του ‘90” του Δ. Τσακνή.

 

Keep walking παίδες, μη μασάτε;)