Με κούρασαν και τους βαρέθηκα. Η προπαγάνδα που γίνεται είναι πρωτοφανής και αγγίζει τα όρια της αλητείας. Νομίζω, όμως, ότι με την απίστευτη εξουσιομανία που επιδεικνύουν αλλά και την εμετική υποτέλειά τους με βοήθησαν στο να αποφασίσω τί θέλω για την χώρα μου.
2) Έχω καταλάβει ότι οι δρόμοι είναι δύο. :
- Ο πρώτος δρόμος είναι σαν το θάνατο ενός ηλικιωμένου καρκινοπαθούς σε τελικό στάδιο που οι συγγενείς του, παρά τις προτροπές των γιατρών να τον αφήσουν να ‘καταλήξει” για να μην βασανίζεται άλλο από τους πόνους αφού δεν υπάρχει ελπίδα, εκείνοι τον υποβάλουν σε κάθε δυνατή θεραπεία προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή ώστε να επωφελούνται από την σύνταξη. Συνεχίζοντας με το μνημόνιο,είτε γίνουν διαπραγματεύσεις είτε όχι, ας μην γελιόμαστε, τίποτα στην ουσία δεν θα αλλάξει, θα καταλήξουμε να έχουμε χάσει εκτός από ανθρώπινες ζωές, την αξιοπρέπειά μας, τις περιουσίες μας, τη χώρα μας άρα και τη δυνατότητα για ένα καλύτερο αύριο.
- Ο δεύτερος δρόμος είναι σαν τον ακαριαίο θάνατο, λόγω επιπλοκών, μιας μητέρας που εγκυμονεί. Η μητέρα πεθαίνει αλλά οι γιατροί παλεύουν σκληρά για να σώσουν το βρέφος που ωστόσο έχει τυλιχτεί στο λώρο αλλά είναι ακόμα ζωντανό. Αντιλαμβανόμαστε ΤΙ γίνεται επιτέλους και αποφασίζουμε να πάρουμε το δύσκολο δρόμο που ενδεχομένως να μας οδηγήσει στη δραχμή. Δεν είναι δυνατόν να προετοιμάζονται όλοι στην Ευρώπη για το ενδεχόμενο αυτό και εμάς που μας αφορά να μην υπάρχει ΟΥΔΕΙΣ να βγει και να μας πει έντιμα “ υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο. Σε περίπτωση που συμβεί εμείς θα κάνουμε αυτό, κι αυτό, κι αυτό. Μηδενίζουμε το κοντέρ και ξεκινάμε από την αρχή. Θα εξαθλιωθούμε για τόσο χρονικό διάστημα, αλλά έχουμε αυτά τα σχέδια για ανάκαμψη.”
Ξέρω…το πολιτικό κόστος… Εάν σκεφτούμε ότι σκεφτόμενα το πολιτικό κόστος τα κόμματα έφτασαν την Ελλάδα στην κατάντια που είναι σήμερα, για μένα εκείνος που δεν θα το σκεφτεί (και είναι αυτός που όλοι θα λένε τρελό/ γραφικό/ανεδαφικό/ρομαντικό κτλ) και θα βγει μπροστά με ένα ρεαλιστικό σχέδιο αλλά και όραμα για το μέλλον αυτού του τόπου, θα με έχει κερδίσει.
ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΑΛΛΟ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ. ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΘΑ ΧΑΣΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΟΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΝΑ ΖΩ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΟΤΙ ΘΑ ΕΧΩ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΑΞΙΖΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΟΤΙ ΘΑ ΝΙΩΘΩ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΟΤΙ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΘΑ ΤΗΡΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ.
Keep walking ;)
