Τί περίεργο και απίστευτα συμπτωματικό πράγμα είναι να σκοτώνεται ένα άνθρωπος με πολιτικά κίνητρα το προηγούμενο βράδυ πριν την κορύφωση μιας τεράστιας απεργίας η οποία έχει μαζική συμμετοχή! Και επειδή πάνω απ’ ολα τα ΜΜΕ νοιάζονται για το δίκαιο και τη ζωή θα συμβάλουν και αυτά με τον τρόπο τους ώστε ο άδικος αυτός θάνατος να μην μείνει ανεκμετάλλευτος. Μπορεί κάλλιστα να γίνει μια ωραιότατη αφορμή για να αρχίσουν να αλληλοσκοτώνονται οι ακροδεξιοί με τους αριστερούς (τι βολικό) και ταυτόχρονα να καλύψει κάθε απεργιακή κινητοποίηση. Μα να είσαι κυβέρνηση και να σου “λάχει” κάτι τέτοιο πάνω σε κρίσιμες στιγμές; Οποία εξαίρετος συμπαντική συναστρία!
Και ενώ η ανθρώπινη ζωή έχει εξισωθεί με το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ, εμείς ουρλιάζουμε καθημερινά αθόρυβα. Και καθίστε τώρα να σας περιγράψω τη σκέψη που μου φέρνει ολό αυτό στο μυαλό. Που λέτε όταν ήμουν μικρή και έβλεπα ταινίες με μάχες και πολέμους ήθελα ο ήρωας να μην πάθει ποτέ τίποτα. Απορούσα, λοιπόν, γιατί ενώ είχαν σκοτωθεί οι περισσότεροι γύρω του και αυτός έμεινε ζωντανός ορμούσε στη μάχη και έκανε φασαρία λες και ήθελε να τον προσέξει ο εχθρός. Σκεφτόμουν τότε “ βρε ανόητε, μείνε ξαπλωμένος και κάνε τον πεθαμένο και ανάμεσα στους πραγματικούς νεκρούς δεν θα σε καταλάβει κανείς!”.
Λίγο τα χρόνια που πέρασαν, λίγο η πραγματικότητα που σε προσγειώνει απότομα στα εκτός Χόλυγουντ πλατό με έκαναν να γελάω με συμπάθεια στις παιδικές μου σκέψεις. Γιατί στα αλήθεια πόσο μπορεί να αντέξει κάποιος ζωντανός να ζει ανάμεσα στους πεθαμένους; Να μυρίζει τον πόνο και το τέλος της ζωής των άλλων και να μην τρελαθεί; Να ζει στην απόλυτη ακινησία για να μην ανιχνεύσει ο εχθρός την ύπαρξή του; Σαν ζωντανός νεκρός! Μα ακόμα και αν τα καταφέρει γιατί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι θαυματουργό, δεν ξέρει οτι στο τέλος κάθε μάχης αργά η γρήγορα θα ανοιχτεί ένας τάφος και μέσα του η μπουλντόζα θα θάψει όλα τα απομεινάρια της πρώτης;
Και ήρθε η κρίση. Και κατάλαβα οτι σε αυτή τη χώρα αγαπάμε τη ζωή όπως και να ’χει. Γι’ αυτό μπορούμε να ζούμε ακόμα και ως ζόμπι ανάμεσα σε νεκρούς. Και ενώ σε άλλες περιπτώσεις αυτό αποτελεί μοναδική αρετή, στη δική μας μάλλον θα είναι μοιραίο. Γιατί πολύ απλά, είτε φαινόμαστε είτε δεν φαινόμαστε ο τάφος έχει ήδη ανοιχτεί και η μπουλντόζα έχει ξεκινήσει τα δρομολόγια. Γκλιιιιιιιιν γκλοοοοοννννννν! Στάση Παιδεία. All aboarddddd!
Εργασία για το σπίτι: Να παίξεις τον πεθαμένο ή να μην τον παίξεις; Περιμένω τα σχόλιά σας. Keep walking
