Να μαστε πάλι! Το θαυμαστικό μεταφράστε το ως διάθεση όπως σας αρέσει. Ούτως ή άλλως εμπεριέχει όλα τα συναισθήματα;). Είχα πρόθεση να κάνω νευριασμένη είσοδο, αλλά επειδή είμαι φύση αισιόδοξη δεν θα μιζεριάσω. Θα πω καλή αρχή σε όλους τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς που αντέχουν και την φετινή χρονιά να κάνουν έντιμα το καθήκον τους (γιατί το καθήκον είναι λέξη συνυφασμένη και με άλλους κλάδους εκτός των σωμάτων ασφαλείας) παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες και τον παράλογο πόλεμο που δέχονται.
Ήρθαν τα μικρά μου, σας το πα;; Βέεεβαια! Και έχουν τις μπαταρίες τους γεμάτες γι’ αυτό το ταξίδι. Τόσο γεμάτες που είναι σαν να μου είπαν: ήρθαμε για να σε στραγγίξουμε! Όμως όταν καθίσαμε στην παρεούλα (επιστημονικώς: “συνεδρία” γιατί οι λέξεις φτιάχνουν την ουσία στις μέρες μας;) μου έδωσαν και μια άλλη υπόσχεση. Μου είπαν “ Μην ανησυχείς γιατί σε αυτό το ταξίδι θα μοιραστούμε μαζί σου το γέλιο, την ανεμελιά, την φαντασία, τις κατακτήσεις, τα όνειρά μας.” Τρομερά δώρα για την εποχή που ζούμε. Φέτος, λοιπόν, θα φροντίσω να μην ξεχάσω αυτό:
Το φετινό παιχνίδι γνωριμίας είχε να κάνει με ένα σεντόνι το οποίο στην αρχή έγινε αερόστατο που όλοι μαζί σηκώναμε ψηλά και περνούσε από κάτω τρέχοντας το παιδί που φώναζα το όνομά του.
Έγινε, όμως, και δίχτυ που το ρίχναμε στη θάλασσα, σηκώνοντάς το πάλι ψηλά, και κατεβάζοντάς το γρήγορα για να πιάσουμε το παιδί ψάρι που είχε ακούσει το όνομά του και έτρεχε από κάτω. Τσακώσαμε όλα τα ψαράκια και έτσι θα φοιτήσουν στο Νηπιαγωγείο του Βυθού;).
Με το καλό λοιπόν, ας έχουμε μια δημιουργική σχολική χρονιά. Keep walking xxx
