Και συνεχίζουμε να μιλάμε για τον εαυτό μας και το πόσο διαφορετικός είναι ο καθένας. Μάλιστα, θυμηθήκαμε και τους Μικρούς Κύριους και Κυρίες. Χάρη σ’ αυτούς αποδώσαμε έναν χαρακτηρισμό στον καθένα από μας (κλικ στην εικόνα για να τους κατεβάσετε).
Μετά το διάλειμμα παίξαμε σην αυλή το παιχνίδι “ πες μου τι νιώθεις όταν”… Αράδιασα στο πάτωμα εικόνες συναισθημάτων και ρωτούσα τα παιδιά να μου πουν τι νιώθουν σε διάφορες καταστάσεις (π.χ όταν σου κάνουν ένα δώρο, όταν βλέπεις έναν εφιάλτη κτλ).
Μετά μπήκαμε στην τάξη και χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, αγοριών και κοριτσιών, για να παίξουμε το “τι σκέφτεσαι όταν…”. Στην κάθε ομάδα χωρίστηκαν τα προνήπια από τα νήπια. Στα προνήπια έδωσα τις καρτέλες και στα νήπια τον πίνακα που υπάρχει στο παρακάτω αρχείο.
Τα παιδιά τα είχα διατάξει όπως βλέπετε στη φωτογραφία.
Τα προνήπια που κάθονταν πλάτη στις καρέκλες με τα κόκκινα βελάκια απαντούσαν στις ερωτήσεις διαλέγοντας την κάρτα που ήθελαν χωρίς να μιλάνε και χωρίς να μπορούν να δούν τι διάλεξε το παιδί της άλλης ομάδας. Επίσης άλλαζαν θέσεις κυκλικά. Ο καθένας μετά την έδειχνε στα νήπια της ομάδας του, τα οποία σημείωναν στον πίνακα διπλής την επιλογή που έγινε.
Αφού τελειώσαμε με τα παιχνίδια μας συζητήσαμε τις παρατηρήσεις μας. Γιατί στην αυλή όλα τα παιδιά μαζεύονταν στο ίδιο συναίσθημα κάθε φορά; Γιατί οι πίνακές μας είναι ολόιδιοι; Μήπως τελικά δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί; Έχουμε ίδιες ανάγκες και συναισθήματα παρά τις διαφορές μας.
Κλείσαμε τη μέρα μας διαβάζοντας τον
Παρατηρήσαμε πως ένα εξωτερικό χαρακτηριστικό προκαλεί άσχημα σχόλια και πόσο αυτά πληγώνουν, σε αντίθεση με τα όμορφα λόγια που σέβονται και αγκαλιάζουν τη διαφορετικότητα.
Keep walking xxx
