Και ξανά μανά, κανόνες και “πρέπει” όπως κάθε Σεπτέμβρη. Κανόνες που ξεκινούν αυστηροί και απαράβατοι και είναι, κάθε αρχή της σχολικής χρονιάς, ίδιοι με εκείνους της προηγούμενης. Όμως, φτάνουν μέχρι το τέλος της χρονιάς να γίνονται μοναδικοί για τα παιδιά της κάθε τάξης αφού ζυμώνονται με τις προσωπικότητές τους και προσαρμόζονται στις ανάγκες αυτής της νέας μικρής κοινότητας.
Έτσι με αφορμή μία αρχική “επιδρομή” (περισσότερο δεν αναλύω, το αφήνω στην φαντασία σας) στις κηρομπογιές στην γωνιά της τέχνης, ξεκινήσαμε να μιλάμε και εμείς για τους κανόνες συμπεριφοράς στην τάξη. Το χρησιμοποίησα σαν αφόρμηση για να τους πω την πολύ ωραία ιστορία του Drew Daywalt: H μέρα που οι κηρομπογιές παραιτήθηκαν. Αν ξέρετε αγγλικά μπορείτε να τους το διαβάσετε από εδώ. Περιληπτικά: Οι κηρομπογιές του Ντάνκαν του στέλνουν γράμματα περιγράφοντας τα παράπονά τους. Π.χ άλλες τις χρησιμοποιεί υπερβολικά, άλλες καθόλου, σε άλλες βγάζει το περιτύλιγμα κτλ. Αυτή είναι μια ιστορία που μπορεί να εξυπηρετήσει πάρα πολλούς στόχους και την προτείνω οπωσδήποτε! Στην δική μας περίπτωση βοήθησε να θέσουμε κανόνες που αφορούν στην μεταχείριση των αντικειμένων της τάξης μας αλλά δεν γινόταν να μην έχουμε και μια πρώτη διερευνητική επαφή με τα χρώματα μέσα από την κατανόηση της ιστορίας. Έτσι προέκυψε αυτό:
(Προσπαθούμε να θυμηθούμε με ποια χρώματα έβαφε ο Ντάνκαν αυτά που ζωγράφιζε)
Φυσικά, δεν παραλείψαμε να μιλήσουμε για την ησυχία και την φασαρία και μέσα σε όλα να τις ζωγραφίσουμε σε ομάδες.
αλλά και να παρατηρήσουμε τις διαφορές. Το λες και κανόνες μέσα από την τέχνη;)
Όμως την τάξη μας φέτος επισκέφτηκαν και τα Ησυχουλάκια (και μόνο που το λέω με πιάνει χαζογέλιο;). Ξέρετε, κάτι μικρά πλασματάκια χωρίς στόμα που δεν αντέχουν την φασαρία και που για να τα αποκτήσεις δύο δρόμοι υπάρχουν:
1) να είσαι ο πιο ήσυχος της ημέρας
2) αν σε επισκεφτεί ένα Ησυχουλάκι εκεί που δουλεύεις, σημάδι ότι κάνεις φασαρία, θα πρέπει να μείνεις ήσυχος μέχρι το τέλος της ημέρας για να έρθει μαζί σου στο σπίτι;)
Το κόλπο είναι να τα κάνετε δύσκολα να αποκτηθούν στην αρχή, αλλά όχι τόσο ώστε να ατονήσει το ενδιαφέρον τους γι’ αυτά. Εμείς προσπαθούμε να τα αποκτήσουμε απεγνωσμένα;).
Φυσικά, ένα ζευγάρι καινούργια (<---- μα να το γράφω πάντα με “γ”) αυτιά πάντα χρειάζονται όταν έρχεσαι στο σχολείο, έτσι για να πιάνεις καλύτερα τις χαμηλές νότες, βρε παιδί μου.
Μην την πατήσεις όπως τον Άρη, τον μικρό ήρωα της Κωνσταντίνας Αρμενιάκου (πολύ όμορφα γραμμένο, χωρίς επιτήδευση και εντελώς μέσα στη λογική ενός παιδιού. Το αγαπώ και τα παιδιά μου το λάτρεψαν!).
Άιντε, πολλά είπαμε πάλι. Σας φιλώ παίδες μου, Keep walking
