Πώς ήταν ένα θέατρο στην αρχαία Ελλάδα;

           Η σημερινή μέρα είχε σαν στόχο να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Με εξαίρεση ένα νήπιο κάνενα άλλο παιδί δεν είχε επισκεφτεί ποτέ ένα αρχαίο ελληνικό θέατρο. H μόνη εμπειρία που είχαν τα παιδιά μου ήταν από το σύγχρονο Δημοτικό Θέατρο της Κέρκυρας. Έτσι με αναφορά το τελευταίο τα παιδιά έκαναν υποθέσεις για το πως μπορεί να ήταν ένα θέατρο στην αρχαία Ελλάδα.

Το παρακάτω εποπτικό βοήθησε ώστε να δώσουμε και μια εικόνα σε όλα αυτά που είπαμε, αλλά υπήρξε η αφορμή και για πάαααααρα πολλές ερωτήσεις;)

                                          

Και αφού εμπεδώσαμε την λειτουργία του θεάτρου παίξαμε και ένα παιχνίδι από τη σελίδα του BBC όπου τα παιδιά απαντάνε σε ερωτήσεις που τους κάνουμε. Είναι στα αγγλικά οπότε θα πρέπει να κάνετε εσείς την μετάφραση. Πατήστε επάνω στο σύνδεσμο που είναι στον κίτρινο κύκλο για να ξεκινήσει.

Μετά κάναμε τις παρακάτω εργασίες,

                                  

                                          (νήπια)                                           (προνήπια)

Τελειώνοντας χρησιμοποιήσαμε την εικόνα του θεάτρου όπου,αν παρατηρήσετε, έχω αραδιασμένα επάνω στις κερκίδες “α” (αγόρι) και “κ” (κορίτσι). Στόχος είναι να σκεφτούν τα παιδιά έναν ή περισσότερους τρόπους για να μπορέσουμε να καταγράψουμε πόσα αγόρια και πόσα κορίτσια κάθονται σε κάθε κερκίδα και ποια έχει τους περισσότερους θεατές.

Εμείς αρχικά φτιάξαμε μια αναπαράσταση του κοίλου, το χωρίσαμε σε έξι μέρη και καταγράφαμε τον αριθμό των αγοριών και των κοριτσιών κάθε κερκίδας βάζοντας δίπλα τους και το γράμμα “α” και “κ” αντίστοιχα.

Μετά σκεφτήκαμε να φτιάξουμε έναν πίνακα διπλής εισόδου μια και τον έχουμε κάνει πολλές φορές και μας είναι οικείος. Κάποιο από τα παιδιά μάλιστα πρότεινε να μην φτιάξουμε δύο σειρές (αγόρια – κορίτσια) αλλά να χωρίσουμε τις στήλες σε δύο ίσα μέρη την κάθε μία – φαίνεται αχνά μέσα στον κόκκινο κύκλο αυτό που πρότεινε-(αγοριών-κοριτσιών) και έτσι να κάνουμε την καταγραφή. Φυσικά και ο τρόπος αυτός ήταν απόλυτα σωστός και καταχωρήθηκε:)

Τελειώνοντας θα σας πω αυτό που νιώθω δουλεύοντας με τα παιδιά μου πάνω σε αυτή την ενότητα. Εαν το ελληνικό κράτος  ξόδευε λιγότερο χρόνο στο να αντιγράφει τα προγράμματα άλλων χωρών, να τα επιβάλλει με απίστευτη τσαπατσουλιά και προχειρότητα  στο μίζερο, φτωχό και απαξιωμένο από την πολιτεία ελληνικό σχολείο, να απαιτεί από τους εκπαιδευτικούς να μπαλώσουν τα κενά αυτής της τσαπατσουλιάς και αδιαφορίας με χαρτούρες καινοτόμων προγραμμάτων του “πισινού”, έδινε κανένα φράγκο ώστε όλα τα παιδιά να έχουν συχνά και δωρεάν τη δυνατότητα να δουν από κοντά αυτά που διδάσκονταν, σαν μια φυσική συνέχεια της τάξης, τότε θα μιλούσαμε για παιδεία όπως την ορίζει ο Τσολάκης. Αλλά η παιδεία είναι άθλημα ακριβό και εχθρός κάθε δυνάστη (ορατού και αοράτου).

 Keep walking xxx