Tοπία και νεκρή φύση

          Ημέρα απεργίας σήμερα και η ανάρτησή μου είναι από τη χθεσινή μέρα. Μετά τις προσωπογραφίες, σειρά είχαν τα τοπία και τα θέματα νεκρής φύσης. Παρατηρήσαμε τους πίνακες της παρουσίασης και προσπαθήσαμε να σκεφτούμε με ποιο τρόπο ένας ζωγράφος δίνει επάνω στο χαρτί την αίσθηση της απόστασης.
Πειραματιστήκαμε χωρισμένοι σε ομάδες, κρατώντας ρολά υγείας μέσα από τα οποία βλέπαμε πως φαινόταν ένα αντικείμενο καθώς απομακρυνόμασταν.
 
Το ίδιο κάναμε μπαίνοντας στον Γούγλη:) Earth και βλέποντας πως μικραίνουν τα κτίρια και οι δρόμοι καθώς απομαρυνόμαστε από την επιφάνεια της Γης.

Μετά έδωσα στα παιδιά πίνακες πλαστικοποιημένους στους οποίους επάνω υποδύκνεια με κουτάκια διάφορα αντικείμενα. Τα παιδιά έπρεπε να γράψουν στα κουτιά εαν τα αντικείμενα ήταν κοντά ή μακριά.



                     
Ακόμα παρατηρήσαμε την ψευδαίσθηση που μας δίνουν οτι ενώνονται δύο παράλληλες γραμμές, όταν τις βλέπουμε από μακριά. Για να το αντιληφθούν τα παιδιά ακόμα καλύτερα τους έδειξα σε φωτογραφία τον πιο γνωστό δρόμο της Κέρκυρας (μιλάμε για ΤΟ πέρασμα;) που τον έχουν δει και περπατήσει πολλές φορές. Άρα γνωρίζουν οτι σε εκείνο το σημείο στο βάθος δεν μικραίνει ο δρόμος στην πραγματικότητα.


Και αφού πειραματιστήκαμε με τα τοπία και μάθαμε να τα παρατηρούμε σειρά είχε η νεκρή φύση. Έχοντας ήδη μιλήσει για τις σκιές και τις αποχρώσεις το να αντιληφθούν τα παιδιά από που φωτίζεται ένας πίνακας και που πέφτει η σκιά ενός αντικειμένου ήταν παιχνιδάκι. Απόδειξη, το πόσο γρήγορα και σωστά ολοκλήρωσαν, τα αστέρια μου, την παρακάτω άσκηση.
                 

Ένα ενσταντανέ από τα προνήπια.
Σας φιλώ. Keep walking:)