Τί ζητάω στη δουλειά

       Από τον εαυτό μου:
                                              - Οργάνωση
                                              - Συνέπεια απέναντι στα παιδιά
                                              - Να θυμάμαι πάντα τον στόχο μου. Ο δικός μου στη δουλειά είναι ένας. Τα παιδιά μου να μάθουν να στέκονται στα πόδια τους μόνα τους. Να εμπιστεύονται τις δυνάμεις και τον εαυτό τους, τις ιδέες τους και να μην φοβούνται να δοκιμάσουν. Δεν με απασχολεί αν θα κάνουν μία ώρα να διπλώσουν το σεντόνι τους. Μπορώ να τους δείξω 2 και 3 φορές και μετά τους αφήνω. Δεν θέλω να είμαι το δεκανίκι τους, αλλά το σκαμπό τους. Να πατήσουν πάνω μου και να πετάξουν μακρυά. Αν το καταφέρω ως το τέλος της χρονιάς τότε λέω οτι ήταν μια επιτυχημένη χρονιά.
                                                           
                                                  
       Από τους γονείς:
                                            - Είμαι ρεαλίστρια. Κανείς δεν μπορεί να αγαπάει ένα παιδί περισσότερο από τους γονείς του. Απλά μερικές φορές δεν ξέρουν τον τρόπο ή τα προβλήματα της καθημερινότητας τους κάνουν επιθετικούς και αδιάφορους. (Και δεν μιλάμε βέβαια για περιπτώσεις “άρρωστων” ανθρώπων εδώ). Άλλωστε ούτε εγώ ξέρω πάντα τον σωστό τρόπο για το δικό μου παιδί και ας είμαι εκπαιδευτικός αλλά πολλές φορές δεν έχω και το κουράγιο να ασχοληθώ.
                                           - Συνεργάζομαι. Τους έχω ανάγκη για να μπορέσω να βοηθήσω τα παιδιά τους και τους το λέω από την αρχή. Θα μπορούσα κάλλιστα να αδιαφορήσω και απλά να τους μαθαίνω σαν καλή νηπιαγωγός “τα γράμματα”:)
                                            - Βάζω όρια: Θα πρέπει να είμαι σαφής σχετικά με το ρόλο μου. Στην τάξη μου τους κανόνες του θέτω εγώ και είναι ίδιοι για όλους. Δεν δέχομαι υποδείξεις για τον τρόπο δουλειάς μου από γονείς γιατί δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν τις δυναμικές που αναπτύσσονται στην τάξη. Αν θεωρούν πως κάτι βλάπτει το παιδί τους με κάποιον τρόπο μπορούν να απευθύνονται στους προϊσταμένους μου.
                                            - Υγιεινή και συνέπεια. Τα παιδιά δεν μπορούν να έρχονται βρώμικα στο σχολείο και επίσης δεν μπορεί  ένας γονέας να ξεχνάει σε καθημερινή βάση να βάλει στο παιδί πιρούνι/ κουτάλι ή να παραμελεί το φαγητό του. Ακόμα, τους ζητάω να θέσουν ένα ωράριο ύπνου που θα εξασφαλίζει πάνω από 10 ώρες νυχτερινού ύπνου στο παιδί δεδομένου οτι τόσες ώρες χρειάζεται σε αυτή την ηλικία για να αναπτυχθεί σωστά. Δεν έχει καμία δουλειά ένα παιδί 4 και 5 ετών να είναι ξύπνιο στης 11 ή 12 η ώρα το βράδυ και να πρέπει να ξυπνήσει, στην καλύτερη, από της 07:00 το πρωί και να αντέξει στο ολοήμερο οχτώ ώρες. Έλεος!


   
                                                 
      (πηγή: http://www.lovebaby.gr)

Μπορείτε να εκτυπώσετε και να δανείσετε σε όποιον γονιό θέλει να διαβάσει ένα έντυπο που κυκλοφορεί η Εταιρία κατά της κακοποίησης του παιδιού: Ελίζα. Λέγεται, “Γονιός δεν γεννιέσαι γίνεσαι” και είναι πολύ απλό και κατατοπιστικό. Θα το βρείτε εδώ.

 Από τις συναδέλφους:
                                      
                                         -Να ορίσουμε τη συνεργασία από την αρχή. Για μένα συνεργαζόμαστε σημαίνει, ανταλλάσουμε ιδέες, κάνουμε υποχωρήσεις, εξυπηρετούμε εαν χρειαστεί μια κατάσταση, σεβόμαστε την προσωπικότητα του άλλου και είμαστε διακριτικοί. Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει οτι ΘΑ ΚΑΝΩ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ αλλά ούτε και οτι θα σου επιτρέψω να μου πείς ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ. Δεν θα αναλύσω τις δυο περιπτώσεις γιατί θεωρώ οτι όλοι καταλαβαίνουμε τι εννοώ. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και εγώ σίγουρα δεν είμαι εκείνη που θα σε κρίνει. Όχι οτι δεν μπορώ (αλοίμονο;) απλά δεν έχει κανένα νόημα.
Παρεπιπτόντως, στις νέες συναδέλφους που ξεκινάνε ( welcome aboard κοριτσούδια) θέλω να πώ οτι δεν πάτε στο Νηπιαγωγείο για να κάνετε τον χαμάλη καμιανού. Με αυτή την έννοια, κάτι ανοησίες από προϊσταμένες του τύπου “ακολουθούμε το ίδιο πρόγραμμα” (Κλασσικό και Ολοήμερο τμήμα), ή κάνουμε κοινές εκδρομές, κατασκευές ή φτιάξε μου εσύ που είσαι μικρότερη όλες τις κατασκευές, το πρόγραμμα και τα τοιαύτα ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΔΕΧΕΣΤΕ! Συγνώμη κυρίες μου (προϊσταμένες), αλλά αυτό, το οποίο εσείς πολλές φορές το βαφτίζετε “σεβασμό” στο χωριό μου το λέμε “νταβατζηλίκι”. Τον αληθινό σεβασμό το κερδίζουμε με τη συμπεριφορά μας. Επί τη ευκαιρία να πώ οτι τέλεσα χρέη προϊσταμένης πέρυσι γι’ αυτό και μιλάω.


Αυτά από μένα. Keep walking παίδες μου!!